ბუმერანგი საქართველოს მთავრობისათვის

                                                   გაზეთი "ქრონიკა +", #5, 21.05.2013

როგორც ბოლო პერიოდში მედიაში გაჟონილი მასალებით დასტურდება, „კოჰაბიტაციად“ წოდებული პროცესი არჩევნებამდე ცხრა თვით ადრე ჩაისახა, როცა „ქართული ოცნების“ რეგიონული ორგანიზაციების შექმნას მამუკა არეშიძე ჩამოაცილეს და ეს საქმე „ჩეკისტს“, გელა ხვედელიძეს ჩააბარეს.  ეს უკანასკნელი მამალაძის გუბერნატორობისა და ხაბურძანიას მინისტრობის დროს ქვემო ქართლის უშიშროების უფროსად მუშაობდა და, როგორც ჩანს, მისი ძველი კავშირები, მაგალითად, შს მინისტრის მოადგილე გია ლორთქიფანიძესთან და კონსტიტუციური უსაფრთხოების დეპარტამენტის უფროსის მოადგილე ვაჟა ლელუაშვილთან, პოლიტიკურ ბრძოლაში მეტად სასარგებლოდ იქნა მიჩნეული: „ქართული ოცნების“ ხელმძღვანელობა მისთვის საინტერესო ინფორმაციას უკვე ამ არხიდან იღებდა.

„კუდ-ის ძირითადი ამოცანა ქვეყნის უსაფრთხოების დაცვა კი არა, პოლიტიკური პოლიციის როლის შესრულება და ოპოზიციურად მოაზროვნე ადამიანებზე კომპრომატების შექმნა იყო: ვიდეომასალის მოპოვება, მოსმენა, დასმენა და ა.შ. ყოველივე ამის სულისჩამდგმელი კუდ-ში იყო ვაჟა ლილუაშვილი - ადამიანი, რომელიც არ იძირება, ლევან მამალაძის დროიდან მოყოლებული, სულ თანამდებობაზეა. ლილუაშვილმა საშინელი სისტემა შექმნა არა მარტო ქვემო ქართლში, არამედ მთელ საქართველოში, განსაკუთრებით კი - აღმოსავლეთ საქართველოში. მან ადამიანები აქცია დამსმენებად და "ჩამშვებებად", შექმნა მოსასმენი სისტემები და დაიწყო კომპრომატების შეგროვება ყველაზე - როგორც ოპოზიციურად განწყობილ ადამიანებზე, ასევე "ნაციონალური მოძრაობის" ლიდერებზეც", - აცხადებს არეშიძე გაზეთ „ყველა სიახლისათვის“ მიცემულ ინტერვიუში.

საზოგადოებრივ მოძრაობაში მისული ენთუზიასტები ახლადშექმნილ პარტიას აღარ გააკარეს, დარგობრივი ჯგუფების მიერ შემუშავებული კონცეფციები და პროგრამები მხოლოდ წინასაარჩევნო დაპირებების „დრაფტებად“ მოიხმარეს. ივანიშვილის მხარდასაჭერად მისული საზოგადოება მხოლოდ მოხალისე აგიტატორებად და კენჭისყრის დღეს - დამკვირვებლებად,  ასევე მასობრივი აქციების სტატისტებად გამოიყენეს, ხოლო არჩევნების შემდეგ „ოცნების“ ოფისის კარი ისე მიუკეტეს ცხვირწინ, რომ მადლობაც კი არავის უთქვამს.

მასობრივი წინასაარჩევნო აქციების ორგანიზებისათვის, ცხადია, უპრიანი იყო უმეტესწილად შსს-ს მიერ მართული პირების გამოყენება, რომლებსაც კუდ-ი არაფერს ერჩოდა და ასეთი გარანტიის გამო თავად ეს ადამიანებიც უფრო აქტიურები იყვნენ, ვიდრე საკუთარი ოჯახების უსაფრთხოების რისკებზე მოფიქრალი უბრალო ენთუზიასტები. ამგვარად, „ოცნების“ ბევრ შტაბში ხელმძღვანელი პოსტებიც, ხვედელიძის ხელდასხმით, უშიშროების ყოფილმა თუ მოქმედმა „სანდო პირებმა“ დაიკავეს, რომელთა მართვა, საჭიროებისამებრ, ნებისმიერი მიმართულებით შეიძლებოდა.  ამ გზით ფორმირებული პარტაქტივი დახვდათ ივანიშვილის მიერ წარდგენილ კანდიდატებს ბევრ მაჟორიტარულ ოლქში, რაც არჩევნების შედეგებზე ზემოქმედების ბერკეტად გამოდგებოდა: „ნაციონალური მოძრაობის“ კანდიდატთან მორიგების შემთხვევაში ოპოზიციის მაჟორიტარი იმ ოლქში, ფაქტიურად, განწირული იყო.

„ჩემი და საერთოდ "ქართული ოცნების" დამარცხება ქვემო ქართლში ვაჟა ლილუაშვილის ქმედებებით იყო გამოწვეული. ვერ გამოვრიცხავ და დიდი ეჭვი მაქვს, რომ ჩემს დამარცხებაში გელა ხვედელიძეც იყო ჩართული",- ამბობს მამუკა არეშიძე, რომელიც გარდაბნის რაიონში მაჟორიტარობის კანდიდატი იყო „ქართული ოცნებიდან“. შემიძლია მისი ნათქვამი დავადასტურო, რომ მიუხედავად მრავალეთნიკურობით გამოწვეული სირთულისა, ქვემო ქართლის შვიდი საარჩევნო ოლქიდან ხუთში  მაინც იყო „ნაციონალების“ დამარცხების რეალური შანსი, თუ „ოცნების“ ცენტრალური ოფისი განახორციელებდა მიღებული ხმების დაცვისთვის ზვიად ძიძიგურის მიერ მოწოდებულ გეგმას, რომელსაც აგვისტოს დასაწყისში ამ რეგიონის ყველა მაჟორიტარობის კანდიდატი ვიზიარებდით, მაგრამ მისი შესრულება გელა ხვედელიძემ იკისრა და ფიქციად აქცია.  არაფერი გაკეთდა აზერბაიჯანში მყოფი ემიგრაციის წინასაარჩევნო აგიტაციაში ჩასართავად, რომლის სათავისოდ მართვა სახელისუფლებო რესურსის გამოყენებით მმართველ პარტიას არ შეეძლო, რასაც მე პირადად ვთავაზობდი „ოცნების ხელმძღვანელობას“ არჩევნებამდე ცხრა თვით ადრე.

„ქართული ოცნების“ ბევრი მხარდამჭერის მონაყოლით, რომლებიც წინასაარჩევნო ბრძოლიდან მათ ჩამოცილებას რეგიონული სამსახურის უფროსს, გელა ხვედელიძეს აბრალებენ, სხვა რეგიონებშიც, მ.შ. სამეგრელოში, ანალოგიური სქემა მოქმედებდა და ოპოზიციური კოალიციის წარუმატებლობის მიზეზი „ნაციონალებთან“ შესაძლო ფარული გარიგება იყო. ფაქტია, „ქართულმა ოცნებამ“ არა მარტო ქვემო ქართლში წააგო ნაყოფიას, ოქრიაშვილისა და ბეჟუაშვილის მსგავს ბიზნესმენ-დეპუტატებთან, არამედ ბევრ სხვა ოლქშიც, და ამ წაგების მიზეზებში წამყვანი ადგილი სულაც არ ეკავა ამომრჩევლის მოსყიდვას მათი ფულით, რომელსაც წინასაარჩევნოდ არც თუ ხელგაშლილად ხარჯავდნენ. საკუთარი ბიზნესების დაცვის მიზნით ასეთი დეპუტატების „ნაციონალური მოძრაობიდან“ წასვლა და ამ გზით „ოცნების“ საკონსტიტუციო უმრავლესობის შექმნა, როგორც ჩანს, არჩევნებამდე დიდ პრობლემად არ ეჩვენებოდა ბიძინა ივანიშვილს, მაგრამ როცა საქმე კონსტიტუციაში ცვლილებებამდე მივიდა, აღმოჩნდა, რომ ამ ნაბიჯზე წამსვლელი ყველა არ იყო, - სააკაშვილს აღმოაჩნდა სხვა, კოალიციის ლიდერისათვის უცნობი ბერკეტები მათ „დასაბმელად“.

ცხრა თვის შემდეგ, როგორც ბუნების წესია, „კოჰაბიტაციაც“ დღის სინათლეზე გამოჩნდა. სახელმწიფო სტრუქტურებიდან, მ.შ. ძალოვნებიდან ყოფილი „ზონდერები“ და სააკაშვილის რეჟიმის ერთგული მსახურები არათუ დაითხოვეს, დააწინაურეს კიდეც,  მომხრეთა მხრიდან საპროტესტო შეძახილების მიუხედავად.  მაგალითად, ლაშა ამირეჯიბი ხშირად აქვეყნებდა ამგვარ ფაქტებს, მაგრამ, უმრავლეს შემთხვევაში მათზე რეაგირება არ ყოფილა. საკრებულოებში მყოფი „ნაციონალები“ კოალიციის პარტიებში გადაბარგდნენ, ზოგიერთმა კუდ-ელმა გამგებლის სავარძელშიც გადაინაცვლა. შეიქმნა მითი, რომ პრემიერ-მინისტრი ყოვლისშემძლე ხუხაშვილს (ან, მეორე ვერსიით, „რესპუბლიკელებს“) ინფორმაციულ ვაკუუმში ჰყავთ. შესაძლოა, არჩევნების შემდეგი პერიოდის საკადრო პოლიტიკაც გელა ხვედელიძეს დაბრალდეს, მაგრამ მეჩვენება, რომ ეს გაცნობიერებული მიდგომა იყო, რომელსაც შემსრულებლები, უბრალოდ, ახორციელებდნენ. ვგონებ, „ოცნების“ ხელმძღვანელობა იმედოვნებდა, რომ მას შემდეგ, რაც „კომპრომატების არქივმა“ მათთან დაივანა, ძველი კადრები ახალ ბატონსაც ისეთივე ერთგულებით მოესახურებოდნენ, როგორც ძველს. გასაგებია, რომ გაცილებით ადვილია სახელმწიფოს მართვა, თუ „ყურებიდან დაჭერილ“ უსიტყვო შემსრულებლებს ეყრდნობა მმართველი, ვიდრე „ბუნტავშიკებს“, რომლებიც ძველ ხელისუფლებასთან საბრძოლველად სჭირდებოდათ. ამიტომაც „ოცნების“ აქტივისათვის დასაქმების პერსპექტივა გაურკვეველი ვადით გადაიდო, გარდა იმ შემთხვევებისა, ვისაც მინისტრებთან ან პარლამენტარებთან ნაცნობ-ნათესაობა დაეხმარათ. აქ, უნებურად, გაგვახსენდება ლამის 100 წლის წინანდელი „კადრები წყვეტენ ყველაფერს!“

შედეგმა არ დააყოვნა და 1 მაისს, როცა დემონსტრანტი სტუდენტები პოლიციამ ძველი მეთოდებით, „ზონდერების“ გამოყენებით დაარბია, რაც ამ მშვიდობიანი აქციის მიმართ გადამეტებული ძალადობა იყო, კუბლაშვილის სასამართლომ მშრომელთა უფლებების დასაცავად გამოსულ ღარიბ „ანარქისტებს“ სასწრაფოდ აჰკიდა 400-ლარიანი ჯარიმები. რამდენადაც ამის რეალური საჭიროება არ იყო და საპირველმაისო დემონსტრაციის დაშლას ევროპის სოციალისტებში გაწევრიანების მსურველ „ქართული ოცნება-დემოკრატიულ საქართველოსთვის“ საერთაშორისო ასპარეზზე მხოლოდ ზიანის მოტანა შეეძლო, გაჩნდა ეჭვი, რომ მინისტრი საკუთარ უწყებას საკმარისად ვერ აკონტროლებს და პოლიციის ეს „არაროპორციული ქმედება“ მის წინააღმდეგ იყო მიმართული. ეს დადასტურდა მისი პირველი მოადგილის მიერ ჟურნალისტ გიორგი ფარესაშვილის პირადი ცხოვრების ამსახველი კადრების „კუდ-ის არქივიდან“ უკანონო ამოღებითა და ინტერნეტში განთავსებით.  დაზარალებული აშშ ელჩს რიჩარდ ნორლანდს შეხვდა იმ დღეს, როცა თბილისში სტუმრად აშშ ფედერალური საგამოძიებო ბიუროს ხელმძღვანელი რობერტ მიულერი იყო ჩამოსული რაღაც „განსაკუთრებით საიდუმლო მისიით“. ამ ვიზიტის შემდეგ ჩვენს პრემიერს უხასიათობა დაეტყო, რაც ჩანდა როგორც პრეზიდენტობის კანდიდატად მარგველაშვილის დასახელებისას, ისე ჟურნალისტებთან პრეს-კონფერენციაზე, სადაც განსაკუთრებით არ სიამოვნებდა „ხვედელიძის საქმესთან“ დაკავშირებული კითხვებზე პასუხის გაცემა.

მმართველმა გუნდმა გელა ხვედელიძეს „ღვაწლი დაუფასა“ და ბრალი მხოლოდ სსკ 157-ე მუხლის მე-3 ნაწილის "დ" პუნქტით წაუყენა, ანუ პირადი ცხოვრების საიდუმლოების ხელყოფისთვის, „თანამდებობის ბოროტად გამოყენება“, რაც ესოდენ ჩვეულია სამართალდამცავთათვის მოხელის დაკავებისას, არც კი ახსენეს.   სასამართლომაც, უკანასკნელი თვეების „მოდის“ გათვალისწინებით, 5000 ლარიანი გირაოს საფასურად გამოუშვა საკნიდან მინისტრის პირველი მოადგილე, რომელსაც პრემიერ-მინისტრის კანცელარიამ წინა დღის რიცხვით დაწერილი სამსახურიდან გათავისუფლების ბრძანება სასწრაფოდ დააწია. 

 ევროკავშირის მრჩეველმა ადამიანის უფლებათა დაცვის საკითხებში თომას ჰამარბერგმა 17 მაისისთვის დაანონსებული ჰომოფობიის საწინააღმდეგო აქციისა და მის მოწინააღმდეგეთა შეკრების თაობაზე განაცხადა:  "ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ აქციამ ძალადობის გარეშე ჩაიაროს, მე ვესაუბრე შინაგან საქმეთა მინისტრს და ისინი ყველაფერს გააკეთებენ, რომ შეტაკება არ მოხდეს, იმედს გამოვთქვამ, რომ დემონსტრანტებიც პატივს სცემენ გამოხატვის თავისუფლებას". ჰამერბერგის იმედები ჩვენმა შსს-მ ვერ გაამართლა, პოლიციამ ბარიერის ჯაჭვი გაუხსნა მღვდლებისა და ცალკეული პოლიტიკოსების მიერ შეკრებილ ათასობით მორწმუნეს, რომლებიც, ევროპელთა შეხედულებით, ბარბაროსულად დაერივნენ „უმცირესობათა უფლებადამცველებს“.

არასამთავრობო ორგანიზაციებმა და სახალხო დამცველმა თბილისის ცენტრში მომხდარი არეულობების პრევენციისა და აღკვეთის უუნარობაში პირდაპირ დასდეს ბრალი შინაგან საქმეთა სამინისტროს ხელმძღვანელობას. ყველასათვის ცხადი გახდა, რომ ეს ამბები უკვე მთელს მსოფლიოში გახმაურდება და მათი მიჩქმალვა, საპირველმაისო დემონსტრაციის დარბევის მსგავსად, ვეღარ მოხერხდება.

სოციალურ ქსელებში დისკუსიებისას ზოგმა მომხდარი „იდენტობის“ მიერ მოწყობილ პროვოკაციად მონათლა და მის უკან „ნაციონალური მოძრაობა“ დაინახა, რომლის აშშ-ში ვიზიტად მყოფი მათი ლიდერი სააკაშვილი, უეჭველია, სუპერსახელმწიფოს მთავრობის თვალში ამას ოპონენტი მთავრობის დისკრედიტაციისათვის ოსტატურად გამოიყენებს.  თუმცა, ჩვენი პრეზიდენტის ხელის შეშველება რად უნდა, როცა   აშშ-ის ელჩის მოვალეობის შემსრულებელი ბრიჯიტ ბრიკნი თავისუფლების მოედანზე იმყოფებოდა და საკუთარ თავზე იწვნია ამქვეყნად მშვიდობისა და სიყვარულის დასამყარებლად განკაცებულის თანამედროვე ქართველ მიმდევართა აგრესია.

ამდენად, „გარკვეულმა ძალებმა“, რომლებადაც შეიძლება ჩრდილოელი მეზობლისადმი სიმპატიაში შემჩნეული არასახელისუფლებო პოლიტიკური ძალები ჩავთვალოთ, პატარა გამოცდა ჩაუტარეს ხელისუფლების ძალოვნებს. აშკარაა, რომ რაიმე საბაბით „რევოლუციის“ ისცენირების შემთხვევაში პოლიცია, თავისი სპეცრაზმებითურთ, უძლურია დაიცვას წესრიგი და რამდენიმე ათას მომიტინგეს თავისუფლად შეუძლია დააშანტაჟოს ივანიშვილის მთავრობა, თუ ანაფორებსა და ჯვრებს ამოეფარება, - ტანკები აქ საჭირო აღარ იქნება. „ქართულ ოცნებას“ ბუმერანგივით უბრუნდება უშიშროების ყოფილ თანამშრომლებთან ჩახუტებით ხელისუფლებაში მოსვლის სიამოვნება.

        ჩემთვის, პირადად, ძალზე სამწუხაროა, რომ ხალხი თავის ენერგიას აგრესიად ანთხევს და ვერ ამჩნევს, რომ ზუგდიდში 55 წლის აფხაზეთიდან დევნილმა ნაირა ქარცხიამ უკიდურესი სიღატაკისა და ბანკის ვალების გამო თავი ჩამოიხრჩო. რა თქმა უნდა, მომავალში ყველა იმას მოიმკის, რაც დღეს დათესა...