საოცნებო დემოკრატიიდან – მაჟორიტარულ ფეოდალიზმამდე

გაზეთი "ქრონიკა+" #19, 27.08.2013 
 ამერიკულმა გამოცემა Bloomberg-მა საქართველოს პრემიერ–მინისტრთან  ურეკში ჩაწერილი ექსკლუზიური ინტერვიუ გამოაქვეყნა. სხვადასხვა საკითხებთან ერთად, ბიძინა ივანიშვილმა მისი პოლიტიკიდან წასვლის შესახებაც ისაუბრა და დასძინა: "ჩემი აზრით, ჩვენი პრობლემა არა მთავრობაში, არამედ საზოგადოებაშია, რომელიც ძალიან გამოუცდელი და მცირე პოლიტიკური კულტურის მატარებელია.“ როგორი „მაღალი პოლიტიკური კულტურის“ მატარებელია მისი პარტიის ზოგიერთი წარმომადგენელი, პრემიერი შეიტყობს, თუ ამ წერილის ბოლომდე ჩაკითხვას ინებებს.

ნინო ბურჯანაძის საარჩევნო შტაბი, სააგიტაციო კამპანიის ამ ეტაპზე, საპრეზიდენტო კანდიდატის მიერ რაიონული ოფისების გახსნის გაშუქებასთან ერთად, „ქართული ოცნებიდან“ და სხვა პარტიებიდან მათ მხარეს აქტივისტთა მასობრივი გადასვლის თაობაზე ინფორმაციებს პერიოდულად ავრცელებს, თან ამას „ბუნებრივ პროცესად“ მიიჩნევს.  „ქართული ოცნება–დემოკრატიული საქართველოს“ მესვეურები ამ ხმებს უარყოფენ: „ორი წევრის გადასვლა არანაირ პრობლემას არ წარმოადგენს, ყველა თავისუფალია არჩევანში“, – ამბობს პარტიის აღმასრულებელი მდივანი არმაზ ახვლედიანი.

ახვლედიანისგან მკვეთრად განსხვავებული მოსაზრება აქვს მოძრაობა "ეროვნულების" ლიდერს, სანდრო ბრეგაძეს, რომელიც „ქართული ოცნებიდან“ წასულ ათასობით აქტივისტზე გულისტკივილით საუბრობს, პარტიის დაშლაში კი საგანელიძესა და ახვლედიანს სდებს ბრალს: „როდესაც გულანთებულ პატრიოტებს, თავგანწირულ ჯარისკაცებს, "ქართული ოცნების" დამფუძნებლებს ჰყრი პანტაპუნტით და მათ ადგილას ნაცზონდერები მოგყავს - მაგალითისთვის, პირდაპირ გეტყვით, მისაბიშვილისნაირი, შიხიაშვილისნაირი, ხაჩირიშვილისნაირი მედროვეები, ყოფილი მხედრიონელები, ავაზაკები და ათასი ჯურის ხალხი, მე ამას ნამდვილად ვერ ჩავთვლი დადებით მოვლენად. ტრანსფორმირებულ "ნაციონალურ მოძრაობად" უნდათ ვიღაცებს, რომ გადააქციონ "ქართული ოცნება". ვინც ამაში ხელი შეუშალა, ისინი გაყარეს და მათ ადგილას ნაცზონდერები მოიყვანეს – განაცხადა მან პრეს–კონფერენციაზე.

საპარლამენტო უმრავლესობის ლიდერისა და მარგველაშვილის საარჩევნო შტაბის უფროსის, დავით საგანელიძის მიმართ „ოცნების“ ყოფილ აქტივისტთა ანტიპათია არჩევნების შემდეგ რაიონული ოფისების ჩამოყალიბებისა და მათი ხელმძღვანელების დანიშვნის პროცესს უკავშირდება. გადაწყვეტილების მიმღებად მაშინ მას ასახელებდნენ და, დაპირისპირების მიზეზიც, აქტივისტთა თქმით, ის იყო, რომ საგანელიძე „ნაციონალური მოძრაობის“ კადრებს ლობირებდა. საგანელიძის მიმართ ნეგატიურმა დამოკიდებულებამ ზოგან ისეთ მუხტს მიაღწია, რომ  მარტვილში  მისი ფიტული საჯაროდ დაწვეს.

გასული წლის შემოდგომის რეალური, ლამის 80%–ზე მეტი მხარდაჭერა „ქართულ ოცნებას“ ისე მალე შემოეძარცვა, რომ მართლაც დამაჯერებელი ხდება „შიგნიდან ღალატის“ კონსპირაციული თეორია. ხელისუფლებაში მოსვლიდან ათიოდე თვეში კოალიციის საპრეზიდენტო კანდიდატის საარჩევნო შტაბში უკვე კულუარულად საუბრობენ, რომ „ყველა რაიონში ძალზე მძიმე მდგომარეობა აქვთ“ და მის გამოსწორებას მარგველაშვილის წინასაარჩევნო შეხვედრების ფორსირებულად წარმართვით ცდილობენ. მოსახლეობასთან თავის მოსაწონებლად აქვთ უფასო სასკოლო სახელმძღვანელოების დარიგებაზე ბიუჯეტიდან დახარჯული 10 მილიონი, საგაზაფხულო ხვნა–თესვაში გლეხებისთვის მხარდაჭერა, რის გამოც მაშინდელი სოფლის მეურნეობის მინისტრს ახლა დაკითხვებზე დაატარებენ პროკურატურაში, და „საყოველთაო ჯანდაცვის პროგრამის“ ამოქმედება, რომლის დადებით ეფექტებთან ერთად, თანდათან, ნეგატიური მხარეებიც იჩენს თავს: სულ უფრო მეტი ადამიანი საუბრობს იმაზე, რომ აღორძინებას იწყებს ექიმისთვის ფულის „ჯიბეზე გადახდის“ შევარდნაძის დროინდელი პრაქტიკა, ხოლო სამედიცინო პერსონალი ამ სფეროს მფლობელი კომპანიების თავგასულობითაა შეწუხებული და გაფიცვას გაფიცვაზე მართავს ხელფასების სიმწირისა და მასობრივი დათხოვნების გასაპროტესტებლად.

წინასაარჩევნო დაპირებების შეუსრულებლობა და სერიოზული საკადრო შეცდომები თუ აქამდე „ნაციონალური მოძრაობის“ მიერ საბოტაჟს ბრალდებოდა, ახლა უკვე თავად „ქართული ოცნების“ მესვეურთა უნიათობასა და ოლიგარქებთან ფარულ გარიგებებზე მიდის ღია საუბარი.  როცა სოციალურ ქსელებში არსებული მდგომარეობის გამართლებას ზოგიერთები ცდილობენ არგუმენტით: „ივანიშვილს გარემოცვა რეალობას უმალავს“, სულ უფრო ხშირად სარკასტულად პასუხობენ, რომ ეს ჰგავს მითს: „სტალინმა არაფერი იცოდა დახვრეტების შესახებ“.

შექმნილი სიტუაციის გამო, საპრეზიდენტო არჩევნებში ფიასკოს თავიდან ასაცილებლად, მმართველი პარტია იძულებული გახდა კანდიდატთა რეგისტრაციის დასრულებამდე დარჩენილ თვენახევარში ადგილობრივი თვითმმართველობების ხელმძღვანელ პერსონათა ცვლილებების სერია მოეწყო. ეს  პროცესი, „საარჩევნო კოდექსის“ 49–ე მუხლის მე–5 პუნქტის თანახმად, ათიოდე დღეში უნდა შეწყდეს, რამდენადაც დაიწყება პერიოდი, რომლის დროსაც „აკრძალულია ადგილობრივი თვითმმართველობის ორგანოს, პოლიციისა და პროკურატურის ხელმძღვანელ თანამდებობის პირთა საკადრო გადაადგილება, გარდა მათი უფლებამოსილების ვადის გასვლის ან/და მათ მიერ კანონის დარღვევის შემთხვევებისა“.

ივლისის ბოლოს თელავის გამგებლის ვაკანტურ თანამდებობაზე საკრებულომ, კანონის შესაბამისად, კონკურსის წესით, 60 კანდიდატიდან ერთ–ერთი შეარჩია და დაამტკიცა. თელავს კი მოჰყვა წინასაარჩევნოდ კადრების გადახალისების საეჭვო მოვლენები, რომლებიც დაიწყო ქვემო ქართლში, გარდაბნის მუნიციპალიტეტში, სადაც საკრებულომ გამგებელს უნდობლობა სამსახურებრივი მოვალეობის არასრულფასოვნად შესრულებოსთვის გამოუცხადა და მის ნაცვლად მოვალეობის შემსრულებელი დანიშნა. ახალი თანამდებობის პირს „უშიშროების ორგანოებთან წარსულში თანამშრომლობა“ დააბრალეს, რაც მან, ფაქტიურად, არ უარყო.

ბოლნისის საკრებულოს თავმჯდომარემ, იმავე „არაეფექტური მუშაობის ბრალდებით“, გამგებელი და მისი მოადგილე თანამდებობებიდან გაათავისუფლა, რამაც საკრებულოში დაპირისპირება გამოიწვია, წევრთა ნაწილმა თავმჯდომარის, მალხაზ ერაძის იმპიჩმენტი მოითხოვა. პარალელურად, ცნობილი გახდა, რომ "ქართულმა ოცნებამ" დისციპლინარული დარღვევის გამო საკრებულოს თავმჯდომარეს და ახალ გამგებელს პარტიული სტატუსი შეუჩერა, სახელმწიფო კანცელარიის წარმომადგენელმა კი განაცხადა, რომ ერაძის გადაწყვეტილება შეისწავლა და ის „კანონს გადასცდა“.

აჭარის მუნიციპალიტეტების გამგებლებს ავტონომიური რესპუბლიკის მთავრობის მეთაურმა, როგორც ჩანს, გასული წლის შემოდგომის მსგავსად, ახლაც „თანამდებობიდან ნებაყოფლობით გადადგომის შესახებ მოუწოდა“, რის შედეგადაც ტყავგამოცვლილი „ნაციონალებით“ უხმაუროდ შეიცვალნენ ადგილობრივი ხელისუფლების აღმასრულებელი სტრუქტურების ხელმძღვანელები ქობულეთში, ხულოში, ხელვაჩაურსა და  შუახევში.

ასევე უმტკივნეულოდ შეიცვალა გურჯაანის მუნიციპალიტეტის გამგებელი, რომელიც გადადგომამდე შს სამინისტროს ანტიკორუფციულ სააგენტოში ჰყავდათ დაბარებული, „ქართუ ბანკიდან“ ყალბი აქტების ხარჯზე კომპენსაციების გაცემასთან დაკავშირებით. ის ჩაანაცვლა გურჯაანის ყოფილმა პროკურორმა რომელიც ბოლოს შსს–ს თბილისის მთავარი სამმართველოს განსაკუთრებით მნიშვნელოვან საქმეთა გამომძიებლად მუშაობდა. 

ლენტეხის საკრებულოს სხდომაზე გამგებლის გადაყენების საკითხი დააყენა ფრაქცია „რესპუბლიკელები - ქართული ოცნების“ თავმჯდომარემ ბესო მუკბანიანმა, რომელმაც. განაცხადა, რომ ეს მისი სურვილი  არაა და მას აიძულეს,  შეესრულებინა კოალიციის დავალება.

კასპის გამგებელთან, ოლეგ იაძესთან დაპირისპირებული სახელმწიფო უშიშროების სამსახურის ადგილობრივი თანამშრომლის „მეცადინეობის“ შედეგად საკრებულოს წევრებმა ახალი თავმჯდომარე აირჩიეს, ხოლო იაძის დაგეგმილი გადაყენების შემდეგ, აქაც ფრაქცია ,,ქართული ოცნება – რესპუბლიკელებს” დაევალათ გამგებლის ახალი კანდიდატურის წარდგენა.

ბოლო ორ შემთხვევაში „რესპუბლიკელთა“ ფიგურირებამ ეჭვი გააჩინა, რომ თვითმმართველობების თანამდებობის პირთა ცვლილებების პროცესის უკან ბიძინა ივანიშვილის „ფავორიტობაში შემჩნეული“ პარტია დგას, რომლის პროდასავლური კურსი საყოველთაოდაა ცნობილი, მაგრამ არავინ დაფიქრდა: ხომ არავინ ცდილობს მასზე ხელის შეწმენდას, რომ თავად ჩრდილში დარჩეს? რესპუბლიკური პარტიის მიმართ დაუფარავი ზიზღით განმსჭვალულმა ყოფილმა „ზვიადისტებმა“ და რუსოფილებმა სასწრაფოდ მისკენ გაიშვირეს ხელი: რუსეთის მიმართ ლოიალურად განწყობილებს აძევებენო. ბოლო დროს მათთვის ლამის მოდად იქცა ყველა უკეთურობაში ამ პარტიის დადანაშაულება, მაგრამ ვერ გაართვეს თავი კითხვას, თუ რას ერჩიან ახმეტის საკრებულოს თავმჯდომარეს ზაქარია ქინქლაძეს, რომელიც ასევე „რესპუბლიკელია“. ამაზე საანეკდოტო პასუხი იყო: –„ეგ რუსეთუმე რესპუბლიკელი იქნებაო“. უზნაძისეული წინასწარი განწყობის თეორიით ამგვარი აბსურდული ეკლექტიზმის ახსნას ჯობს იმაში გარკვევა, თუ რატომ არ სურს ქინქლაძეს, რომ ხელი გაისვაროს ზვიადაურის კლანის წევრის ახმეტის გამგებლად დამტკიცებაში, რომელზეც ყალბი პირადობის მოწმობის დამზადება – გამოყენების ფაქტზე სსკ–ის 362–ე მუხლის პირველი ნაწილით სისხლის სამართლის საქმეა აღძრული.

„ნაციონალური მოძრაობის“ ზეობის დროს ზაქარია ქინქლაძეს, ოპოზიციური პარტიის წევრობის გამო, იმდენი დევნა–შევიწროვება განუცდია, რომ გასაკვირი არაა, სააკაშვილის რეჟიმთან გაუტეხელი მებრძოლი არ ეპუებოდეს XXI საუკუნის ფეოდალობის მსურველი მაჟორიტარის თვითნებობას. 2012 წლის გაზაფხულიდან „ქართული ოცნების“ შტაბის უფროსად დანიშნული ქინქლაძე მაჟორიტარობის უალტერნატივო კანდიდატად მოიაზრებოდა. გელა ხვედელიძესთან შეხვედრის შემდეგ ახმეტაში დაბრუნებულს,  პროვოკაცია მოუწყეს და პატიმრობა მიუსაჯეს სწორედ იმ დროს, როცა კოალიციაში კანდიდატების შერჩევის პროცესი დასასრულს უახლოვდებოდა. მას შემდეგ, რაც საზოგადოებისათვის ცნობილი გახდა „ოცნების“ რეგიონული სამსახურის მაშინდელი უფროსისა და შსს მაღალჩინოსანთა მეგობრული კავშირები, ძნელი აღარაა იმის ეჭვი, თუ ვისი თხოვნით მოაწყო კუდ–მა „ავტოსადგომის სპეცოპერაცია“. უკანდიდატოდ დარჩენილმა კოალიციამ „ნაციონალების“ ყოფილი ფავორიტი, ოლიმპიური ჩემპიონი ზვიადაური იპოვა, ხოლო მის გადეპუტატებაში ლომის წვლილი შეიტანა ციხიდან გამოსულმა  ზაქარია ქინქლაძემ, რომელმაც თავისი ოპოზიციური წარსულითა და ზვიადაურის გვერდში დადგომით  „ოცნების“ კანდიდატის მიმართ ამომრჩევლის ყოველგვარი ეჭვი გაფანტა.

საპარლამენტო არჩევნების შემდეგ ახმეტის საკრებულოს შემადგენლობიდან ერთადერთი ოპოზიციონერი – ზაქარია ქინქლაძე აირჩიეს თავმჯდომარედ, დანარჩენ  „ნაციონალებში“ კი „ფერიცვალების“ ისეთივე პროცესი დაიწყო, როგორც მთელს საქართველოში. თუმცა, „მგელი მგლობას არ მოიშლის“ და ფარჩაკი–ფარჩაკობას: საკრებულოს თხუთმეტმა წევრმა თავისი სულმდაბლობა განცხადებაზე ხელისმოწერით დაადასტურა, რომელშიც თავმჯდომარის გადაყენებას ითხოვენ, მიზეზს კი ვერ ასახელებენ. კახეთის საინფორმაციო ცენტრის ინფორმაციით, ბოლო ერთი კვირის განმავლობაში მაჟორიტარი დეპუტატის ზურაბ ზვიადაურის ბიუროში არაერთხელ დაიბარეს საკრებულოს წევრები და თავმჯდომარის თანამდებობიდან ზაქარია ქინქლაძის გადაყენება მოსთხოვეს. პოლიციის მაღალჩინოსნის დახმარებით ზვიადაურმა ისინი ისე დააშინა, რომ ტელეკამერების წინ, სირცხვილით, თვალებზე ხელს იფარებენ და იმით იმართლებენ თავს, რომ ეს ყველაფერი „პრემიერთან შეთანხმებულია“.

ჟურნალისტ გელა მთივლიშვილის გადაღებულმა კადრებმა და სტატიამ „ნეოფეოდალიზმი ახმეტაში“ სოციალური ქსელები მოიარა, მაგრამ დემოკრატიული ღირებულებების ქართველი უფლებადამცველების ყურთასმენამდე ვერ მიაღწია. ადგილობრივი თვითმმართველობის დამოუკიდებლობა ჩვენს ქვეყანაში რომ ფიქცია იყო და ასეთად რჩება, ახალი ამბავი არ არის, მაგრამ სად დაიმალა "ადგილობრივ თვითმმართველობათა ეროვნული ასოციაცია", რომელიც ხმალამოღებული იბრძვის, როცა "ნაციონალური მოძრაობის" წევრების სამსახურებიდან გათავისუფლებაზეა საუბარი? სად არიან ცესკოს თავმჯდომარის კანდიდატურის შერჩევით გართული არასამთავრობოები, რომლებიც სიგარეტის ნამწვის სროლაზე მწვავედ რეაგირებენ? სად არის სახალხო დამცველი და მისი აპარატი, როცა კონსტიტუცია ირღვევა და ცენტრალური ხელისუფლების წარმომადგენლები იქ ყოფენ ცხვირს, სადაც არ ესაქმებათ? ნუთუ, ყველანი ვაზელინის ზღვაზე არიან წასულები... იმედია, 30 აგვისტომდე, ახმეტის საკრებულოს რიგგარეშე სხდომამდე, ტელეეკრანებიდან თუ არა, საკუთარი ვებსაიტებიდან მაინც გაგვაგონებენ თავიანთ კომპეტენტურ აზრს.

''ამ დღეებში ''ქართული ოცნების'' გენერალურ მდივანს, არმაზ ახვლედიანს გარკვეულმა ჯგუფმა მიაწოდა დოკუმენტები და ფირები, სადაც დაფიქსირებულია მაჟორიტარების უამრავი დანაშაული. თავიდან ივანიშვილის გარემოცვაში გაოცდნენ, ყველაფერი ფაბრიკაცია ეგონათ, მაგრამ, როცა ნამდვილობაში დარწმუნდნენ, ბატონ ბიძინას შეუტანეს...'' – „ალიას“ მიერ გავრცელებულ, გულუბრყვილო ადამიანების დამაიმედებელ ამგვარ ხმებზე ქართველებს კარგი ანდაზა გვაქვს:“ფიცი მწამს – ბოლო მაკვირვებს“.

საითკენ, პრემიერო?

                    გაზეთი "ქრონიკა+" #18, 20.08.2013
„არაბული გაზაფხულის“ რევოლუციების შემდეგ ეგვიპტეში განვითარებულმა სისხლიანმა მოვლენებმა პროგრესულად მოაზროვნე კაცობრიობა უნდა დააფიქროს, თუ რამდენად სწორია ცივილიზირებულობის ეტალონად მიჩნეული დემოკრატიული სისტემების გაფეტიშება. ყოველთვის სამართლიანობისა და ჰუმანიზმის იდეალებისაკენ მიჰყავს საზოგადოება სახელმწიფოს მოდელს, როდესაც მოსახლეობის უმრავლესობა ირჩევს მმართველებს, წყვეტს ქვეყნის მოწყობის პრინციპებს და შეუზღუდავად იღებს კანონებს? უნდა ვაღიაროთ, რომ, უმცირესობების უფლებების დაცვის მყარი გარანტიების გარეშე, ასეთი დემოკრატია ხშირად ავტოკრატიაზე გაცილებით უარესია.

ეგვიპტე, უძველესი ცივილიზაციის კერა, რომელიც მნახველს პირამიდებითა და სხვა საოცრებებით ანცვიფრებს, დღეს რელიგიური ფანატიზმისა და სამოქალაქო დაპირისპირების ასპარეზადაა ქცეული. საპრეზიდენტო არჩევნებში „ძმები მუსლიმანების“ კანდიდატმა გაიმარჯვა – უმრავლესობის ნებით – და ქვეყანა იმ გზით წაიყვანა, რომ სამხედროები, რომლებიც ზოგიერთ ისლამურ ქვეყანაში პროგრესულად მოაზროვნე ძალად გვევლინებიან, იძულებული გახდნენ, მუჰამედ მურსი დაეპატიმრებინათ და მართვის სადავეები ხელში აეღოთ. ეგვიპტეში ამჟამად მიმდინარე მოვლენებზე საგანგაშო ცნობებს გვატყობინებს ახალგაზრდული საღვთისმეტყველო-შემეცნებითი „ფეისბუქ“–ჯგუფი Junior Theologians:

„მუსლიმი ფუნდამენტალისტები ქუჩის აქციებს აწყობენ ქაიროსა და ქვეყნის სხვა პროვინციებში. ქრისტიანები, რომელნიც ეგვიპტის მოსახლეობის 10%–ს შეადგენენ, ფუნდამენტალისტთა მხრიდან განიცდიან სერიოზულ დევნასა და შევიწროებას. დემონასტრატებმა გადაწვეს 8 კოპტური და მართლმადიდებლური ტაძარი. პოლიციამ აღმოაჩინა ფუნდამენტალისტთა მიერ შედგენილი სია იმ პირებისა, რომელნიც უნდა მოეკლათ, მათ შორის იყო ეგვიპტის კოპტთა პატრიარქი. კაიროს წმინდა მარკოზის კათედრალის კედლებზე დაუდგენელმა პირებმა საღებავით წააწერეს: „ეგვიპტე იქნება ისლამური!“ არეულობებისას დაიღუპა 638 ადამიანი და 4000 დაიჭრა“...

ჯგუფის ადმინისტრატორი, სტუდენტი ბექა ებრალიძე აღნიშნავს, რომ ეგვიპტელი მუსლიმების ნაწილი ქრისტიანებს მფარველობს და ოჯახებს იფარებს, ქალაქ სოხაში მათ ცოცხალი ჯაჭვი გააკეთეს კოპტურ ეკლესიის წინ, როცა გაიგეს თუ რას აპირებდა ,,მუსლიმთა საძმო'', მოვლენებს კი ასეთ  კომენტარს უკეთებს: „ფუნდამენტალიზმი საშინელებაა, გინდ მუსლიმური იყოს და გინდა – ქრისტიანული!“ სამწუხაროდ, ჩვენში ასე მხოლოდ ერთეულები აზროვნებენ, თუმცა, ტელეეკრანით სისასტიკისა და ძალადობის ხილვისას, დარწმუნებული ვარ, ჩვენი ხალხის აბსოლუტური უმრავლესობა დაგმობს ისლამისტ–ფუნდამენტალისტთა ქმედებებს. თუ ეს სხვაგან ხდება, ყველანი ჰუმანისტები ვართ, მაგრამ, როცა საკუთარ ქვეყანაში, რომელიც ტოლერანტობის ტრადიციებით იწონებს თავს, რაღაც ამდაგვარი იწყება, მაშინ სხვა სტანდარტები მძლავრობს ქართველების აზროვნებაში.

წინა ნომერში გამოქვეყნებულ ჩემს სტატიაში მკითხველს შემდეგი წინადადება არ მოეწონა და დამირეკა: „ქართველობა ტურისტებთან ტრაბახობს თბილისის ცენტრში ქრისტიანული ტაძრების, სინაგოგისა და მეჩეთის სიახლოვით, და ხმაგაკმენდილია, როცა სოფლებში მართლმადიდებელი ქართველები მუსლიმან ქართველებს ლოცვას უკრძალავენ.“ მესხეთში რამდენიმე ათეული წლის წინ ჩასახლებული კაცი აღშფოთებული იყო, რომ ადიგენის რაიონში ახლადჩამოსულმა აჭარლებმა ერთ–ერთ სოფელში მინარეთი აღმართეს, რომელიც 40–იან წლებში იქიდან გასახლებულ თურქ მესხებსაც კი არ ჰქონიათ.

თეთრიწყაროს რაიონში ელექტრონული მუსიკის ფესტივალის Asureti Open Air ჩატარება „სატანიზმის“, „მასონობისა“ და „ელგებედეობის“ მიზეზით აკრძალეს, რასაც სრულიად სერიოზულად გვიმტკიცებდნენ ადგილობრივი „ოცნების“ აქტივისტები, და მუნიციპალიტეტიც მათ ნებას დაჰყვა.

ორივე შემთხვევაში გავაანალიზე არგუმენტები, რომლის მიხედვითაც, უმრავლესობის სახელით მოითხოვენ აკრძალვას. არც მკითხველს უთქვამს, მეზობელი სოფლიდან მინარეთზე გადმომდგარი მუეძინის ხმამაღალი ლოცვა მაწუხებს, და არც თეთრწაროელ „მეოცნებეებს“, რომ ტყიდან მომავალი მუსიკის ჟღარუნი მოსახლეობას ძილს დაუფრთხობდა, ანუ ჩვენი კანონიერი უფლებები შეილახებაო. ბოლო თვეებში ჩვენს ქვეყანაში გაბატონდა  აზრი, რომ „ღვთისმშობლის წილხვედრ მიწაზე“ აიკრძალება ყველაფერი, რაც არ მოსწონს მრევლს, – უმრავლესობის ნებით. ამ „ლოგიკას“  თუ გავყვებით, კარგად გამოჩნდება ჩვენი ხალხის მენტალურ–კულტურული „განვითარების“ ტენდენციის მიმართულება.

მახსენდება, რომ გერმანიის მოსახლეობის უმრავლესობამ, დემოკრატიული არჩევნების პრინციპების დაცვით, ხელისუფლებაში მოიყვანა ჰიტლერი და მისი ნაცისტური პარტია, რაც კაცობრიობას 50 მილიონი უდანაშაულო ადამიანის მსხვერპლის ფასად დაუჯდა.  ამგვარი შემთხვევები ისტორიაში მას მერეც არაერთხელ განმეორდა. დამოუკიდებელი სახელმწიფოებრიობის 22 წლის განმავლობაში ჩვენც რამდენჯერმე დიდი უმრავლესობით ავირჩიეთ მმართველები, რომლებსაც ხელისუფლებაში მოსვლისთანავე ავიწყდებოდათ ხალხი და მისი პრობლემები, მალევე დგებოდნენ კლანურ–ელიტარული ინტერესების სამსახურში. ფაქტია, რომ დღეს ეს არის „საოცნებო ქართული დემოკრატია“. სიტყვა „უფლება“ მხოლოდ ფარატინა ქაღალდად ქცეულ კონსტიტუციაში ჩასაწერ ტერმინად იქცა.  

ახლა მკითხველს ვთხოვ, ეგვიპტეში მიმდინარე მოვლენები სარკისებრი პრინციპით წარმოიდგინოს საკუთარ ქალაქში, სადაც უმრავლესობას, ვთქვათ, ქრისტიანები შეადგენენ, ხოლო მათი აზროვნება დაბინდა საკუთარი ტრადიციების „ამერიკანიზაციისგან“ გადარჩენის, ეროვნული თვითმყოფადობის შენარჩუნების, ან სხვა, პატრიოტული ლოზუნგებით  რადიკალურ–ფუნდამენტალისტურმა პოლიტიკურმა ძალამ და, მოსახლეობის უმრავლესობის ნებით, ხელისუფლებას დაეპატრონა. რაღაც ამდაგვარი ხომ არ გვახსენდება, ან ხომ არ ჩანს ამის ნიშნები უახლოესი მომავლისათვის? თუ, ამჯერად კრიტიკული აზროვნება გვიჩლუნგდება, რადგან საფრთხე „ჩვენ“, ანუ უმრავლესობას კი არ გვეხება, რომელთაც „სუფთა სინდისით“ შეგვიძლია გავაგრძელოთ ჯდომა საკუთარ სახლებში, არამედ „სხვებს“, რომლებსაც სხვა ფერის კანი აქვთ, ან სხვანაირად ლოცულობენ, განსხვავებულ ენაზე მეტყველებენ, თუნდაც, სხვანაირად აცვიათ?

სისხლიან სამოქალაქო დაპირისპირებამდე რამდენი ნაბიჯი დაგვრჩა, ან მიგვიყვანენ თუ არა ეგზალტაციის ამ ზომამდე დღევანდელი პოლიტიკოსები თუ „უფლებადამცველები“, არ ვიცი. ვიცი ის, რომ რელიგიურ–პატრიოტული ლოზუნგების მეშვეობით ხალხის ცნობიერებით მანიპულაცია არეულობათა გამოწვევის ყველაზე სწრაფი და იაფი ხერხია. ამგვარი მამულიშვილური აღტკინების შემდეგ სარგებელს რომ ნაძირალათა მცირე ჯგუფი ნახულობს, ხოლო ხალხი სისხლიან დარბევებსა და ომებში იტანჯება, ეს ჩვენმა თაობამ რამდენჯერმე ნახა, მაგრამ, სავალალოა, რომ ჭკუა საკუთარ შეცდომებზე ვერ ისწავლა და „ივანუშკა დურაჩოკიც“ კი მასზე გონიერი აღმოჩნდა.

შარშან თუ საზოგადოების პოლარიზაცია მხოლოდ ერთი ნიშნით მოხდა, – „ნაციონალური მოძრაობისა“ და „ქართული ოცნების“ მომხრეებად, წლევანდელი ტენდენცია მისი მრავალ, ურთიერთდაპირისპირებულ სეგმენტად დაყოფაა. ჯერ წამოწიეს სექსუალური უმცირესობების თემა, რომელმაც, 17 მაისის მოვლენების შეფასებაში განსხვავებულობით, „თეოკრატებად“ და „ლიბერალებად“ გაყო ქართველობა, მას მალევე მოჰყვა საოკუპაციო მავთულხლართების გაჭიმვა ქართულ სოფლებზე, რითაც რუსეთის პოლიტიკისადმი ლოიალობისა და ანტაგონიზმის ნიშნით გაიმართა მწვავე დისკუსიები. როგორც ჩანს, მიმდინარე თემატიკა საკმარისი არ აღმოჩნდა და ახლა უკვე ისტორიული პირებისა და მოვლენების მიმართ საპირისპირო შეხედულებების მიხედვით გაგრძელდა ჩვენი გახლეჩის მცდელობები: სრულიად მოულოდნელად ამოტივტივდა გორში სტალინის ძეგლის ხელახლა დადგმისა და მისი ნაღვაწის შეფასების თემა, რომელიც გაგრძელდა 2008 წლის აგვისტოს ბრძოლების დაწყებაში საქართველოსა და რუსეთის მაშინდელი ხელისუფლებების ბრალეულობის განხილვით, პერიოდულად ამოტივტივდება–ხოლმე ჯაბა იოსელიანის პანთეონიდან გადასვენების მოთხოვნები და, იმავე ტალღაზე, ზვიად გამსახურდიას სახელის თბილისის აეროპორტისათვის მინიჭების იდეა გააჟღერეს...

ყველა ზემოთჩამოთვლილ თემას (მსგავსი კიდევ ბევრი შეიძლება მოიფიქრონ) ერთი საერთო ნიშანი აქვს: კონკრეტული საკითხების მიმართ ხალხს არა აქვს ერთგვაროვანი დამოკიდებულება, არ არსებობს მათზე საზოგადოებრივი კონსენსუსი და დისკუსიების ხელოვნური გამწვავება არა მხოლოდ შეუძლებელს ხდის საზოგადოების კონსოლოდაციის პროცესს მიმდინარე პრობლემების და სამომავლო მიზნების გარშემო, არამედ ერთმანეთისადმი მტრულად განწყობილ ჯგუფებად ჰყოფს ისედაც გათითოკაცებულ ქართველობას, რომელშიც აშკარად იგრძნობა სოლიდარობის გრძნობისა და საყოველთაოდ აღიარებული საერთო–ეროვნული ღირებულებების  დეფიციტი.

საზოგადოება აღარ არის ისეთი ბნელი და ბრიყვი, როგორც გარე ძალებს თუ მათ სპეცსამსახურებს წარმოუდგენიათ, უმალ აანალიზებს სიტუაციას და დიაგნოზსაც სწორად სვამს. მაგალითად, გამსახურდიას თემის უკანასკნელ გააქტიურებას ნინო გოგიჩაიშვილი სოციალურ ქსელში ასეთ კომენტარს უკეთებს: „ეს წინადადება იმიტომაც შემოაგდეს, რომ კიდევ ერთი, თუნდაც მცირე დაპირისპირების კერა გაჩნდეს. ასე მისხალ–მისხალ ცდილობენ ბუნტის პროვოცირებას“.

ბოლო პერიოდში გარეშე დამკვირვებლისთვისაც შესამჩნევი გახდა, რომ საშემოდგომოდ დაგეგმილი არეულობისათვის წინაპირობების შექმნისა და მეამბოხე სულის მქონე აქტივის ფორმირების  პროცესის ინტენსივობამ  იმატა.  საზოგადოების სეგმენტებად დახლეჩის და მათ შორის დაპირისპირების გამოწვევის პარალელურად, საპროტესტო გამოსვლებისთვის გამოსადეგი საკადრო რესურსის ხელში ჩასაგდებად, „ქართული ოცნების“ მხარდამჭერების გეგმაზომიერი განაწყენებისა და მთავრობის ოპოზიციაში ჩადგომისკენ მიმართულების მიცემის საყოველთაობა იძლევა ეჭვის საფუძველს, რომ ამ გეგმის განხორციელება მაღალი ეშელონებიდან იმართება და მასში ივანიშვილის გარემოცვის ნაწილიც უნდა იყოს ჩართული.

უკანასკნელი ერთი წლის ტენდენციების ანალიზი იძლევა იმ დასკვნის გაკეთების საშუალებას, რომ 1 ოქტომბრის შემდეგ თანამდებობებზე მომჯდართაგან  ნეპოტიზმის აშკარა გამოვლინებები და „ქართული ოცნების“ აქტივის იმ ნაწილის მოძულება, რომელმაც საკუთარი ოჯახების უსაფრთხოებით გარისკა და ბიძინა ივანიშვილის მხარდასაჭერად გულანთებული გამოვიდა ქუჩაში, არ იყო სტიქიური მოვლენა და ე.წ. ქართული ხასიათის გამოვლინება, როგორც ეს, ფრანგებთან მსგავსებით,  პრემიერმა ახსნა.   იმავდროულად და საკმაოდ ტენდენციურად ხდებოდა კუდ–ის კადრებისა და „ნაციონალური მოძრაობის“ აქტივისტების აშკარა წახალისება–დაწინაურება, ყველა ახალგაჩენილ ვაკანსიაზე დანიშვნა, მათი მხრიდან კი გაისმოდა „ბრიყვი მეოცნებეების“ ხმამაღალი დაცინვა, რომლებიც „გამოიყენეს და გადააგდეს“. ამის შემდეგ რად უკვირს ივანიშვილს ყოფილ „ოცნებელთა“ ბურჯანაძესთან გადასვლის მასშტაბები?! მისი გარემოცვის ნაწილი, რომელმაც გამოიწვია და ხელი შეუწყო ამას, ცდილობს პასუხისმგებლობა თავიდან აირიდოს და დააჯეროს ყველა, რომ „ბურჯანაძესთან გადასულები თავიდანვე „სახალხო კრების“ მხარდამჭერები იყვნენ“. ეს ტყუილია!

თუ ბიძინა ივანიშვილმა ისურვა, შემიძლია დავუსურათხატო მისი სახელის გატეხისა და ხელისუფლებაში სხვა ძალის მოსვლის გეგმის ხორცშესხმის მიმდინარეობა, რომლის შესახებ გასული წლის სექტემბრის დასაწყისიდან იყო სიგნალები და იმ დროიდან ვადევნებ თვალს. ძირითადი მომენტები იმდენად იმეორებს გამსახურდიას გამარჯვებისთვის ხელის არშეშლის, მისი შემდგომი ინფორმაციული იზოლაციის, დისკრედიტაციისა და, ბოლოს, სისხლიანი გაცილების სცენარს, რომ ავტორთა კოლექტივის ისევ დიდი ლუბიანკის, ან ხოროშევსკოეს გზატკეცილის დაცული შენობების კაბინეტებში ყოფნა გასაკვირი არ იქნება.

იცის თუ არა პრემიერ–მინისტრმა, საითკენ მიაქანებენ ჩვენს ქვეყანას?

ბექა ებრალიძე: ქალაქ სოხაში მკვიდრმა მულიმანებმა მიატოვეს სამლოცველო და ცოცხალი ჯაჭვი გააკეთეს კოპტურ ეკლესიის წინ,როცა გაიგეს თუ რას აპირებდნენ ,,ძმები მუსლიმანები''.

აი ,ასეთი ადამიანების წყალობითააა ცოცხალი ეს ერი!